Zadziwienie

CZY NASZ ŚWIAT DA SIĘ URATOWAĆ?

Trochę jak „Kontakt” to to. A trochę, jak „Historia twojego życia”. „Zadziwienie” mogło więc nie wypalić, bo to już znamy, bo było już nie raz i w różnych konfiguracjach. A tu proszę, powieść Richarda Powersa jest zadziwiająco dobra. Ba, wręcz rewelacyjna, zachwycają, ujmująca. To taka proza, która aż ocieka poezją, choć nie stroni od ciężkości. A sama książka? Co tu dużo mówić, depresyjna jest, dołująca, przestrzegająca nas, ale też i niosąca nadzieję.

Theo i Robin. Ojciec i syn. Ich relacje. I konający świat.
Theo bada życie pozaziemskie. Robin jest wrażliwy na to, co przyziemne, na przyrodę szczególnie. I na to, jak niszczony jest ten świat. No i nie potrafi żyć, jak inni ludzie w tym tzw. normalnym społeczeństwie, więc ma problemy – z rówieśnikami, szkołą, światem. Wychowujący go samotnie ojciec nie chce jednak poddawać syna leczeniu farmakologicznemu, więc stawia na własne metody. Czy to się może udać? A co równie ważne, czy nasz świat da się uratować?

https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2024/06/zadziwienie-richard-powers.html

CZY NASZ ŚWIAT DA SIĘ URATOWAĆ?

Trochę jak „Kontakt” to to. A trochę, jak „Historia twojego życia”. „Zadziwienie” mogło więc nie wypalić, bo to już znamy, bo było już nie raz i w różnych konfiguracjach. A tu proszę, powieść Richarda Powersa jest zadziwiająco dobra. Ba, wręcz rewelacyjna, zachwycają, ujmująca. To taka proza, która aż ocieka poezją, choć nie stroni od...

Część o Robinie świetna, wstawki o Theo jego pracy i planetach przeleciane po wierzchu. Zakończenie dziwne, tzn. przyziemne i prawdopodobne (kciuk w górę) ale symboliki rzeczy która sprawiła taki a nie inny koniec zupełnie nie załapałam (to o kopczykach). Teraz oddam sprawiedliwość warsztatowi i językowi utworu. Fabuła szybko mnie wciągnęła, czytanie płynęło. Dopiero po przeczytaniu i próbując ocenić popadłam w konfuzję.
Wyzwanie LC maj 2024

Część o Robinie świetna, wstawki o Theo jego pracy i planetach przeleciane po wierzchu. Zakończenie dziwne, tzn. przyziemne i prawdopodobne (kciuk w górę) ale symboliki rzeczy która sprawiła taki a nie inny koniec zupełnie nie załapałam (to o kopczykach). Teraz oddam sprawiedliwość warsztatowi i językowi utworu. Fabuła szybko mnie wciągnęła, czytanie płynęło. Dopiero po...

Urzekła mnie w tej książce mieszanka różnych treści: relacja ojca i syna, żałoba po śmierci matki i żony, wątek ekologiczny, kontaktu z naturą, wędrowania po innych planetach oraz naukowej metody neurofeedbacku. Wszystko tu zadziwiająco do siebie pasuje. Piękna i smutna książka o tym, że nic w życiu nie jest oczywiste i dane na zawsze.

Urzekła mnie w tej książce mieszanka różnych treści: relacja ojca i syna, żałoba po śmierci matki i żony, wątek ekologiczny, kontaktu z naturą, wędrowania po innych planetach oraz naukowej metody neurofeedbacku. Wszystko tu zadziwiająco do siebie pasuje. Piękna i smutna książka o tym, że nic w życiu nie jest oczywiste i dane na zawsze.

Zacznijmy od tego, że z tą "rozdzierającą serce" historią opisywaną na okładce to wydawca mocno przesadził. Oczywiście być może to moje serce jest jakoś wyjątkowo odporne na rozdarcia, ale biorąc pod uwagę, że płakałam w kinie na "G. I. Joe. Czas Kobry", nie zaliczyłabym się do najtwardszych możliwych odbiorców.
Nie polubiłam bohaterów, nie czułam z nimi najmniejszego związku. Biorąc pod uwagę nawiązania do "Kwiatów dla Algernona", kierunek fabuły mnie mnie zaskoczył. Opisy życia na dalekich planetach raczej mnie nudziły, a natrętny "smrodek pedagogiczny", że pomogę tu sobie Wańkowiczem, wątków ekologicznych irytowały. Naprawdę jestem raczej wrażliwa na kwestie środowiskowe. Staram się, jak mogę – wybieram rower i transport publiczny, zrezygnowałam z mięsa, nie kupuję wody butelkowanej, segreguję śmieci, robię wszystko, żeby nie marnować żywności. Takie drobne rzeczy na co dzień. Nie wiem w sumie, do czego wzywa autor – mamy rzucić swoje małe życia i iść protestować pod budynki rządowe? Wszyscy? I to wtedy pomoże planecie? Mam wrażenie, że autor nie miał styczności z koncepcją pracy organicznej/pracy u podstaw, a przydałaby mu się.
Rozważania i sam język jest momentami pretensjonalny (Co to jest "dłoń jak zgnieciony motyl"? Pofałdowana? Kolorowa? Wiotka?),a tłumaczka jakby nawet się nie starała ("Jestem na to zbyt Syriusz" - poważnie?!). Recenzję piszę jakiś tydzień po skończeniu lektury i uświadamiam sobie, że już niewiele pamiętam z książki... Ale mówię to bez żalu. Przynajmniej szybko się czytało. Można? Można. Ale nie trzeba. Wiele bym bez tej lektury w życiu nie straciła.

Zacznijmy od tego, że z tą "rozdzierającą serce" historią opisywaną na okładce to wydawca mocno przesadził. Oczywiście być może to moje serce jest jakoś wyjątkowo odporne na rozdarcia, ale biorąc pod uwagę, że płakałam w kinie na "G. I. Joe. Czas Kobry", nie zaliczyłabym się do najtwardszych możliwych odbiorców.
Nie polubiłam bohaterów, nie czułam z nimi najmniejszego...

Autorowi udało się wprawić mnie w bezbrzeżny smutek swoją katastroficzną wizją naszego świata, zmierzającego ku nieuchronnej katastrofie ekologicznej.
Na pustyni wielkich Ziemskich współczesnych aglomeracji, cała ludzka populacja pozostaje ślepa i głucha - a w najlepszym razie bezradna - wobec nieuchronnie zbliżającego się kataklizmu. Jedynie dziecko, jak w baśni Andersena o szatach cesarza, ma świadomość naglącej potrzeby natychmiastowego działania, jednak jego krzyk odbierany jest jako odstępstwo od normy, kwalifikujące do leczenia. Wraz z ojcem astrofizykiem, podejmują walkę z systemem, z osobistą traumą, z opieką społeczną i ciasnymi ramami państwowej edukacji.
Uwaga jednak: żadne streszczenie książki nie odda urody tego tekstu. Przejmujący opis relacji ojca z synem, piękne oddanie tęsknoty, zdumiewający intelektualny i emocjonalny rozkwit dziecka, który możemy śledzić na kartach książki, wraz z dywagacjami na temat kosmosu i przyrody - wszystko to sprawia, że jest to pozycja naprawdę wyjątkowa.

I wyjątkowo depresyjna, jeśli wziąć pod uwagę bezskuteczność poszukiwania śladu życia poza naszą galaktyką, bezradność czy szkodliwość działań człowieka na Ziemi i, ostatecznie, samotność która przypada każdemu z nas w tej naszej osobistej szamotaninie na najpiękniejszej z planet.

Autorowi udało się wprawić mnie w bezbrzeżny smutek swoją katastroficzną wizją naszego świata, zmierzającego ku nieuchronnej katastrofie ekologicznej.
Na pustyni wielkich Ziemskich współczesnych aglomeracji, cała ludzka populacja pozostaje ślepa i głucha - a w najlepszym razie bezradna - wobec nieuchronnie zbliżającego się kataklizmu. Jedynie dziecko, jak w baśni Andersena...

Zadziwienie czy zawód?
Książka specyficzna, która nie spodoba się każdemu. Chciałem ją przeczytać ze względu na promowaną relację ojca z synem. Sami bohaterowie i ich archetypy chyba nie do końca mi się pasowały. Pierwsza połowa książki naprawdę mnie wciągnęła i miło mi się ją czytało, jednak pod koniec książki złapałem się na tym, że zaczynałem myśleć o braku pomysłu na dalsze ciągnięcie fabuły przez Autora. Samo zakończenie nie spodobało mi się - Oceniam je właśnie między zadziwieniem a zawodem.

Zadziwienie czy zawód?
Książka specyficzna, która nie spodoba się każdemu. Chciałem ją przeczytać ze względu na promowaną relację ojca z synem. Sami bohaterowie i ich archetypy chyba nie do końca mi się pasowały. Pierwsza połowa książki naprawdę mnie wciągnęła i miło mi się ją czytało, jednak pod koniec książki złapałem się na tym, że zaczynałem myśleć o braku pomysłu na...

Piękna, wzruszająca, głęboka. Czytałam z zapartym tchem.

Piękna, wzruszająca, głęboka. Czytałam z zapartym tchem.

Jednak trochę rozczarowanie.

"Zadziwienie" ciężko jednoznacznie sklasyfikować, to taka zaangażowana książka obyczajowa, z elementami fantastyki naukowej i realnymi opisami popularnonaukowymi, przy dość pomysłowym zapisie, w narracji pierwszoosobowej. Powieść traktuje dużo o relacjach ojca z niezwykłym i "trudnym" synem, lecz jest to emocjonalnie bardzo jednowymiarowe i dla mnie nudnawe, a przez to przez całą lekturę (może poza finałem) czułem się raczej jakbym był "obok" historii. Ciekawy pomysł nowatorskiej terapii nie jest aż tak wciągająco opisany i urywa się dość brutalnie. Ponadto faktycznie jest coś pretensjonalnego, aroganckiego w próbie uświadomienia czy uwrażliwienia czytelnika na współczesne problemy klimatyczne, podejście do zwierząt, środowiska naturalnego itp., przez co miejscami związana z tym egzaltacja bohaterów (głównie Robina) bywa groteskowa.

Czyta się jednak szybko, czysto technicznie to dobra proza, a i fakt, że w ogóle nie spodziewałem się takiego zakończenia zaliczam na konto plusów. Obawiam się, że za nominacją do Bookera stała bardziej renoma autora oraz podjęta w książce tematyka, niż walory czysto literackie.

Jednak trochę rozczarowanie.

"Zadziwienie" ciężko jednoznacznie sklasyfikować, to taka zaangażowana książka obyczajowa, z elementami fantastyki naukowej i realnymi opisami popularnonaukowymi, przy dość pomysłowym zapisie, w narracji pierwszoosobowej. Powieść traktuje dużo o relacjach ojca z niezwykłym i "trudnym" synem, lecz jest to emocjonalnie bardzo jednowymiarowe i...

Ta książka była dla mnie jak piękny niespodziewany prezent. Cudowna okładka i taka sama treść.

Ta książka była dla mnie jak piękny niespodziewany prezent. Cudowna okładka i taka sama treść.

Zachwycona nie jestem. Bardzo dziwna książka, która nie pozostawiła we mnie ani pozytywnych, ani negatywnych wrażeń.

Trochę irytowała mnie kwestia graficznego rozwiązania dialogów ojca z synem. Czytając je zastanawiałam się, czy to jest normalna komunikacja werbalna, czy porozumienie między nimi odbywa się na jakimś innym poziomie. Powiem szczerze, że brnęłam w fabułę przede wszystkim po to, żeby odkryć, o co chodzi z porozumiewaniem się tych dwojga... I właściwie sama nie wiem, dokąd z tą książką zabrnęłam...

Po głębszym zastanowieniu się myślę, że nie mam ochoty czytać takich książek.

Po miesiącu prawie nie pamiętam fabuły... jakbym jej w ogóle nie czytała... nic nie zostało...

Zachwycona nie jestem. Bardzo dziwna książka, która nie pozostawiła we mnie ani pozytywnych, ani negatywnych wrażeń.

Trochę irytowała mnie kwestia graficznego rozwiązania dialogów ojca z synem. Czytając je zastanawiałam się, czy to jest normalna komunikacja werbalna, czy porozumienie między nimi odbywa się na jakimś innym poziomie. Powiem szczerze, że brnęłam w fabułę...